سيد عليرضا موسوي

سلام. فردا روز پدره و متن زیر رو برای پدرم تقدیم می‌کنم که تا به امروز هفت ساله که ما رو ترک کرده و همچنان چشم انتظار دیدنش هستیم... «پدر! گرچه خانه ما از آینه نبود؛ اما خسته‌ترین مهربانی عالم، در آینه چشمان مردانه‌‏ات، کودکی‏‌هایم را بدرقه کرد، تا امروز به معنای تو برسم. می‏‌خواهم بگویم، ببخش اگر پای تک درخت حیاط‌مان، پنهانی، غصه‏‌هایی را خوردی که مال تو نبودند! ببخش اگر ناخن‏‌های ضرب‏ دیده‌ات را ندیدم که لای درهای بسته روزگار، مانده بود و ببخش اگر همیشه، پیش از رسیدن تو، خواب بودم. اما امروز، بیدارتر از همیشه، آمده‏‌ا‌م تا به جای آویخ...